Οι μέρες και οι μήνες περνούσαν και διάφοροι χαρακτήρες με τις ροζ και άλλων αποχρώσεων υποθέσεις τους με επισκέπτονταν στο κουτί της τηλεόρασης. Τη μια ο Bob με τη απροσδιόριστη σεξουαλική του ταυτότητα και απέναντι ο Ψινάκης (που γνωρίζει καλά τη σεξουαλική του ταυτότητα) να οργιάζει, την άλλη ο Ζαχόπουλος και η 'οξεία αυτοκτονίαση' που έπεσε στο κυβερνών κόμμα, η βενζίνη που έγινε πια είδος πολυτελείας μαζί με πολλά από τα βασικά αγαθά (ψωμί, γάλα κ.ο.κ.), το ασφαλιστικό που μοιάζει με γριά μάγισσα με αιχμηρούς κυνόδοντες που μας πλησιάζει όλο και πιο απειλητικά, και -το κερασάκι-, η κόντρα των δυο φίλων που μαζί έβαλαν τα χέρια στα σκατά και τώρα αλληλοκατηγορούνται για το ποιος βρωμάει πιο πολύ (βλ. Τριανταφυλλόπουλος και Αναστασιάδης).... Και πουθενά ένα φρένο, πουθενά μια αντίδραση. Μόνο απογοήτευση και οπισθοδρόμηση στα στενά όρια της ιδιωτικής μας σφαίρας. Πίσω στον καναπέ μας, στην ασφάλεια του τηλεκοντρόλ και στη καλύτερη περίπτωση, η επανάπαυση σε μια κριτική για τα σκουπίδια της TV και τα σκάνδαλα μιας κυβέρνησης που δε φαίνεται να την αγγίζει τίποτα. Πίσω στα προβλήματα της δικής μας καθημερινότητας (πως θα ξεχρεώσουμε το δάνειο, που θα παρκάρουμε, που θα πάμε για καφέ κ.ο.κ)
Αλλά δεν είναι η κυβέρνηση που δεν την αγγίζει τίποτα, αλλά εμάς. Και 'μεις με τη σειρά μας που δεν αγγίζουμε τη κυβέρνηση. Κανένας στους δρόμους για ό,τι συμβαίνει τις τελευταίες μέρες και 'μεις αποσβολωμένοι, συχνά αποχαυνωμένοι παρακολουθούμε στους δέκτες ένα σωρό ΄πιθήκους' (ζητώ συγγνώμη από τους αληθινούς πιθήκους) που νομίζουν ότι μας εκφράζουν ή που έτσι θέλουν και που δυστυχώς έχουν στα αλήθεια τη δύναμη να διαμορφώνουν συνειδήσεις.
Μέχρι πότε αλήθεια; Μετά τις φωτιές που έκαψαν τη μισή Ελλάδα, αναρωτιέμαι, τι άλλο χρειάζεται για να πάρουμε χαμπάρι ότι εμείς έχουμε την αληθινή εξουσία; Και ότι η 'επανάσταση' αρχίζει από μέσα μας, από τη στάση μας απέναντι στον εαυτό μας, στους συνανθρώπους και στο περιβάλλον; Μήπως ξεχάσαμε πάλι;
Μήπως όταν ο Θοδωράκης τραγουδούσε μετά την πτώση της χούντας φωνάζοντας να μη ξεχάσουμε, αναφερόταν σε αυτή ακριβώς τη τάση των νεοελλήνων; Μήπως η μνήμη μας θέλει λίγη βοήθεια;
Video που βοηθούν τη μνήμη
Και όταν κανείς θυμάται, τότε βλέπει, ακούει, οσμίζεται την παιδική του αθωότητα, αυτή που την είχε για χαμένη... Και τότε τρίζουν τα δόντια ενός θηρίου που πολλοί το θέλουν κοιμισμένο... Καλημέρα
